Lieve allemaal, Onwijs bedankt voor alle lieve reacties! We zijn nu al 7 maanden on the road en ik ben nu meer dan ooit dankbaar voor de uitvinding van het internet! Door jullie reacties op onze weblog, mailtjes, Skype gesprekken, Whatsapps & natuurlijk Facebook is de wereld toch een stuk kleiner en ik vindt het heerlijk dat jullie zo een beetje mee kunnen reizen! De tijd is weer voorbij gevlogen. Na het vertrek van mams en nog een weekje strand in Bali en een bezoek aan het apen bos in Ubud zijn Brian en ik naar Kuala Lumpur, Maleisië gevlogen. Een grote multiculturele stad met onwijs mooie gebouwen en moderne infrastructuur maar zoals in alle grote steden, zeker in Azië, ook veel armoede. Op de straten zie je echt van alles voorbij komen. Mensen zonder ogen, zonder armen of benen, baby's en jonge kinderen die in de armen van hun moeder op straat slapen en bedelen...erg verdrietig, heftig en confronterend. Zoveel contrasten met de mogelijkheden en gezondheidszorg in onze wereld en de rijkdom die zeker in deze grote steden zelf ook te vinden is. En een groot contrast met de schoonheid van het land, Maleisië is echt prachtig mooi!   Onze eerste stop was een klein bergstadje in de Cameron Highlands, een prachtig gebied omringt door theevelden. Ik ben gek op thee en het was al jaren een droom van mij om een bezoek te brengen aan dit prachtige gebied. Wandelingen door de groene thee velden, een bezoek aan de thee fabriek en avonden bij het kampvuur, heerlijk! Na dit sprookje zijn we doorgereisd naar de jungle van het Taman Negara National Park. Tijdens de drie uur durende boottocht het park in hebben we niets anders gezien dan bossen, bomen en aapjes, puur natuur! We verbleven in een klein stadje vanwaar we meerdere tracks konden lopen. Omdat alle voorzieningen hier aanwezig waren leek het ons wel leuk om het echte avontuur op te zoeken en een nacht in een observatie hut te gaan slapen midden in de jungle. Met een kaart, slaapzakken, matjes en eten gingen we op weg. Een zeer pittige wandeling van een paar uur bracht ons naar het houten, verlaten hutje. Geen elektriciteit, water, toilet...waarom wilden we dit ook al weer? Ik weet tot op de dag van vandaag nog steeds niet waarom we dachten dat het romantisch of avontuurlijk zou zijn, het was echt verschrikkelijk! Toen we aankwamen bleken mijn enkels onder de bloedzuigers te zitten, gelukkig was Brian een echte held en trok hij ze er allemaal met blote handen af. Het bloed stroomde van mijn benen, je kunt je voorstellen hoe hard ik heb staan gillen! Om 8 uur 's avonds werd het donker en gelukkig waren we moe, tijd om te slapen, ogen dicht en net doen alsof we alle enge en keiharde geluiden vanuit de jungle niet horen. Dat ging prima, tot we om twee uur s'nachts wakker schrokken van een gigantische onweersbui. Toen we de zaklampen aandeden om de spullen binnen te gaan halen bleek ons hutje vol met rondrennende spinnen, grote spinnen, zo groot als mijn hand. Ik haat spinnen, wat een hel! Ik weet niet hoe maar na dat hij een paar van de spinnen vermoord had en het wat minder hard begon te regenen heeft Brian me toch weer het 'bed' in gekregen en heb ik zelfs nog een paar uur geslapen. Toen ik in de ochtend wakker werd was de wereld weer normaal en veel minder eng, op een paar dode grote spinnen na. Door de regen was de weg terug bijna onbegaanbaar en de bloedzuigers zijn gek op water en drongen na de eerste 500 meter al door mijn sokken heen dus opgelucht was ik toen we een boot terug naar het dorp konden nemen. Dan maar ons hele dagbudget kwijt aan de boottocht, ik wil naar huis! Achteraf zijn dit de momenten die mooie verhalen en grappige herinneringen opleveren en is het allemaal zo erg niet maar dit was zeker de laatste keer voor mij in zo'n primitieve omgeving. Dat hoop ik dan toch! Gelukkig was onze volgende stop weer een tropisch eiland zonder verkeer, met witte stranden en een helder blauwe zee. Een weekje hebben we genoten op Perhentian Kecil, een eilandje voor de kust van Maleisië waar we opnieuw gesnorkeld hebben met haaien en zeeschilpadden en lange dagen op het strand al lezend hebben doorgebracht. Paradijs! Na de Perhentian Islands zijn doorgereisd naar Koh Samui, een eilandje in zuid Thailand. Twee dagen waren we onderweg maar we hadden een doel: de officiële Full Moon party op Koh Panjang. Dat kan een echte backpacker niet missen natuurlijk! Omdat we niet op Koh Panjang wilden verblijven hebben we een boot ticket geboekt die ons heen en weer zou varen tussen de naast elkaar gelegen eilanden. Dit bleek een speedboot te zijn en we kwamen dan ook zeiknat aan op het feest, alsof we zwemmend de oversteek gemaakt hadden. Maar het feest was mooi! Duizenden mensen die uit hun dak gaan op een uitgestrekt wit strand, emmers vol met drank en goede muziek, wat een feest! Na nog een paar dagen strand was het weer tijd om door te reizen. Exact 24 uur zijn we onderweg geweest met de boot, bussen en trein en onwijs veel vertraging maar onze eindbestemming was Bangkok en dat voelt ondertussen als thuiskomen. Het is echt een heerlijke stad! Ondertussen zijn we goed aangekomen in Hong Kong!! Met nog anderhalve maand te gaan en enkel Vietnam nog op de planning kon ik me niets heerlijkers voorstellen dan nog wat tijd te kunnen doorbrengen met  Danielle & Arjan. Ik ben onwijs benieuwd naar hun plekje in China en kan niet wachten om eindelijk weer samen bij te kletsen, Brian voor te stellen, te dansen! en om samen ons volgende verhaal voor op deze weblog te schrijven! Dit weekend al verwachten we aan te komen als alles vlot verloopt met onze visum aanvraag dus Daantje, zet de wijn maar koud! Lieve mensen thuis, ik hou van jullie en ik mis jullie elke dag meer! Maar nu is het toch al tot heel snel! :) Heel veel liefs! xxx Maike