Nadat de spanning om het weerzien met Arjan verdween toen ik hem op het vliegveld in Bangkok eindelijk kon omhelzen en zoenen, kwam de spanning om de volgende dag alweer afscheid te nemen van Maike. Het onvermijdelijke einde van onze fantastische reis samen was abrupt en verdrietig en met gemengde gevoelens stapte ik huilend in de bus en zwaaide Maike ons huilend op de stoep uit. Voor ons beiden duurde het niet lang, want in no time hebben we alweer zoveel leuke nieuwe dingen gezien en meegemaakt, dat we het alleen nog missen om dit alles met elkaar te kunnen delen. Zoals Maike van de week beschreef beleeft ze de meest geweldige avonturen en ontmoet ze elke dag nieuwe mensen en hetzelfde geldt voor mij.

De bus bracht Arjan en mij naar Ko Chang. Een paradijselijk eilandje waar Arjan in december zijn reis was begonnen en een prachtig plekje aan zee had gevonden waar hij me mee naartoe wilde nemen. We verbleven acht dagen in de ‘Tree House' in een rieten hutje aan een kleine baai. Weg van toerisme, zonder stromend water (de douche was een pannetje over jezelf heen gooien), alleen na zonsondergang was er elektriciteit, kortom lekker back to basic. Elke avond dronken we gezellig een biertje met een paar Franse en Italiaanse hippies die daar ook verbleven. De week was perfect om tot onszelf te komen en het gefeest met Maike in Australië te verruilen voor het luilekker leven in Thailand. We genoten volop van Thailand en elkaar voor we dinsdag de 13^e de vlucht naar Nepal namen.

We hadden een tussenstop in Bangladesh en brachten de nacht door op het vliegveld om de volgende dag door te vliegen naar Nepal. Kathmandu bleek weer een compleet nieuwe wereld waarvan ik niet kon dromen dat het bestond. De mensen leven hier om te overleven. Hoewel alles te koop is en de meeste vervoer hebben, blijft het toch vechten voor een beetje bestaan en is het leven op straat voor de meeste mensen de dagelijkse realiteit. Vanaf het vliegveld werden we overladen door taxichauffeurs. 'Where you go sir? I take you!' 'Want taxi? I have good price.' 'Which hotel madam? Come here! I have taxi!' Ik wist niet wat ik tegen wie moest zeggen en liep achter Arjan aan de aankomsthal uit, waar een geheel nieuw peloton taxichauffeurs klaarstonden om ons mee te nemen en ons met prijzen om de oren sloegen. Binnen een paar minuten lagen onze tassen ergens in de kofferbak van een van de honderdduizenden Suzuki Swifts van Kathmandu en reden we de stad in.

Terwijl de auto over de weg raasde keek ik naar buiten en zag hoe de huizen kris kras door elkaar en op elkaar gebouwd waren. Het non stop toeterende verkeer knalde links en rechts aan ons voorbij, ineens zag ik een verdwaalde koe midden op straat, vrouwen zaten op de grond in een teiltje met de hand de was te doen naast allemaal afval en etensresten die eromheen waren uitgestort. Honden lagen op de straat versuft te slapen, fietsers kwamen overgeladen met wat voor goederen dan ook op ons afgereden, winkeltjes die niet meer waren dan de open deur en de hal van top tot teen bedekt met sjaals, truien, tassen en wat je ook maar kunt bedenken; het hield niet op. Bij elk huisje zaten mensen in de deuropening op de stoffige drempel alles zo'n beetje aan zich voorbij te laten gaan terwijl we de chaos in ons opnamen. Op de een of andere manier werkt het allemaal zoals het werkt, dus ik gaf me eraan over.

In het centrum vonden we al gauw een topkamer voor een topprijs. Na de lange nacht in Bangladesh waren we waar we moesten zijn! Na drie dagen door de straten van Kathmandu te hebben geslenterd en onszelf onder te dompelen in deze wonderlijke wereld, haalden we Arjans vader op bij het vliegveld. Hij had dezelfde shock en verbazing die ik had bij aankomst in Nepal. Met z'n drieën hebben we de tempels op de berg buiten de stad bezocht, overal rondgekeken, heerlijk gegeten en wat geshopt voor we de oversteek maakten van Kathmandu naar Pokhara. Na zeven uur hobbelen in de bus door de bergen en het mooie landschap van Nepal kwam de route uit in Pokhara. Deze stad is kleiner, rustiger, schoner en mooier gelegen aan een groot meer tussen de bergen. Van hieruit zijn Arjan en zijn vader een tiendaagse trek aan het maken naar Anna Purna, de mooiste wandelroute van de omgeving. Ik verblijf hier even helemaal alleen om te genieten van de rust in Pokhara.

Er zijn duidelijk verschillen te merken in hoe de mensen me benaderen met en zonder Arjan en Hans. Vanaf de eerste dag dat ik alleen over straat ga word ik zeker 60 keer begroet, uitgenodigd voor thee op het terras en proberen vele mannen een praatje te maken. Als vrouw wordt je geacht je schouders te bedekken en niet al te bloot over straat te gaan. Het is hier zeer veilig om als vrouw alleen te zijn en hoewel de mensen vechten om te overleven is er geen criminaliteit of vijandigheid te ontdekken. Iedereen is juist hartelijk en gastvrij, maar toen ik met een rokje (op de knie!) en een mouwloos shirtje naast Arjan liep, kreeg ik vooral vuile blikken van de vrouwen dus om iets beter in het straatbeeld te passen heb ik een heerlijke wijde linnen broek gekocht, proud to be a hippie!

Gisteren heb ik mijn haar laten knippen en ook dat heb ik overleefd. Ik nam plaats in de stoel en het laken werd zo bij de klant, die nog werd geknipt, afgetrokken om het bij mij om te doen. Ik zei dat ik gerust mijn beurt kon afwachten en dat ik geen haast had. Maar de klant had ook geen haast zei de kapper beslist en hij knoopte het laken om mijn nek. De klant lachte vriendelijk naar me en zat als een jonge hond achterom op zijn stoel ongegeneerd naar me te staren. Mijn haar werd over mijn schouders gekamd, een beetje natgespoten en de schaar (ter grootte van een heggenschaar!) drie centimeter in mijn haar gestoken. 'Ok?' zei de kapper, ‘ok.' En voor ik het wist knipt hij zo uit de losse pols in drie slagen mijn haar rondom af. Zonder de puntjes vast te houden of het nog eens goed door te kammen was ik in tien minuten klaar. Ik vroeg hem of hij altijd al kapper was geweest. 'No.' Grijnsde hij, maar het resultaat was verbazingwekkend recht, dus iedereen blij. Ik mocht nog niet weg en kreeg een andere doek om en de hoofdmassage begon. Vrij ruw maar ook wel prettig drukte hij op mijn schedel en duwde mijn gezicht in allerlei vormen. Vervolgens begint hij mijn wenkbrauwen te kneden en aan mijn oren te trekken (!?). 'You like?' Ja het was wel fijn, maar ook een beetje absurd. Direct kwam de verkoper in hem los en kon ik een full body massage krijgen. Maar ik bedankte vriendelijk en betaalde hem voor ik wegging. Hij maakte een diepe buiging en pakte mijn beide handen om me te bedanken. Ik bedankte hem nogmaals, maakte een diepe buiging naar hem en zei: ‘Namaste' wat zoveel als welkom en gedag betekent. En hij zwaaide me gedag.

Elke dag verbaas ik me weer over dit land en geniet ik van de hartelijke en bijzondere mensen die op mijn pad komen. Vanuit hier denk ik veel aan jullie in Nederland en mis jullie! Gelukkig dat de zomertijd weer een feit is. Ik hoop dat jullie vanaf nu alleen maar weer zonneschijn en mooie lentedagen krijgen! Voor nu warme knuffels en veel liefs uit Pokhara!